MATERIAŁY DUSZPASTERSKIE
NA ETAP PRZYGOTOWAWCZY
CZĘŚĆ II
Parafia miejscem doświadczenia Kościoła jako wspólnoty
Zielona Góra 2017
MSZA DRUGIEJ NIEDZIELI SYNODALNEJ29 października 2017 r.
– Rocznica poświęcenia kościoła własnego
Szkic homilii
Dzisiejsza niedziela jest w naszej diecezji drugą niedzielą synodalną.Co miesiąc wspólnie wsłuchujemy się w słowo Boże, aby szukać w nim inspiracji dla trwającego I Synodu Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej i dla naszego w nim uczestnictwa.
Biblijne źródło: Kościół zbudowany na Piotrze (Mt 16, 13-19)
Jezus doskonale potrafi zadawać pytania. Nie ocenia niczyjej wiary, nie
wmawia nikomu poglądów. On po prostu pyta. Za kogo ludzie uważają Syna
Człowieczego? To pytanie bardzo ogólne. Służy ono podprowadzeniu pod
kolejne: A wy za kogo Mnie uważacie? Przedziwne jest to, że wszyscy inni
widzieli w Jezusie kogoś z przeszłości, kogo już nie ma. Szymon Piotr, jako
reprezentant wspólnoty Apostołów, wyznaje, że Jezus jest Bogiem, i to Bogiem
żywym. To wyznanie wypływa z doświadczenia. To nie są tylko słowa. I dzięki
spotkaniu Jezusa jako Boga żyjącego, Piotr godzi się, by na nim Chrystus
zbudował Kościół.
Kościół jest piękny także dzisiaj. Ma w sobie ogromne bogactwo, jakim
jest obecność żyjącego Boga. Często niestety o tym zapominamy, skupiając się
jedynie na przykazaniach i obowiązkach wobec Boga i Kościoła. Dopiero, kiedy
wrócimy do istoty chrześcijaństwa czyli osobistej relacji z żywym Bogiem,
Kościół stanie się dla nas nie tylko instytucją, ale miejscem, które będzie nam
dawać radość i moc.
Nieco teologii: Kościół lokalny w jedności z biskupem i Piotrem
Kościół jako wspólnota zbawienia realizuje swoje powołanie za
pośrednictwem parafii, o ile ta trwa we wspólnocie z biskupem diecezjalnym i
papieżem. Parafia jest sposobem objawienia się Kościoła w czasie i przestrzeni.
To objawienie nigdy nie dokonuje się w sposób abstrakcyjny, ale zawsze jest
„uwikłane” w konkretne życie ludzi. Dlatego każda parafia, każda wspólnota
lokalna musi szukać swego własnego kształtu i profilu. To parafia kształtuje
środowisko wiary każdego z nas. Parafia jest miejscem „pierwszego kontaktu” z
Kościołem. Zewnętrznym i materialnym wyrazem parafii jest świątynia, której
rocznicę poświęcenia obchodzimy. Każdy kościół jest nie tylko „domem Boga”
(domus Dei), ale także domem wspólnoty (domus ecclesiae), gdzie lud Boży się
gromadzi, aby razem składać Bogu uwielbienie, dziękczynienie oraz prosić o
odpuszczenie grzechów. Odpowiedzialność za świątynię – dom zbudowany z
kamieni jest wyrazem kondycji duchowej świątyni, jaką jest wspólnota
wiernych.
W stronę synodu: Parafia – doświadczenie wspólnoty Kościoła
Skoro parafia jest i ma się coraz bardziej stawać przestrzenią spotkania z
Chrystusem i Jego Kościołem, to – podobnie jak świątynia parafialna – parafia
musi być domem. Czy tak jest? Czy w mojej parafii mam doświadczenie
wspólnoty Kościoła? Od pytania „Kim jest dla mnie Chrystus?” trzeba przejść
do pytania „Czym jest dla mnie Kościół?” oraz „Kim ja jestem w Kościele?”
oraz „Kim ja jestem w parafii?”. W odniesieniu do własnej wspólnoty
parafialnej można przyjąć dwie odmienne postawy: konsumpcji albo
partycypacji. W pierwszym parafia staje się instytucją usługową, a wierny jej
klientem. Dojrzała obecność w parafii to przejście od postawy klienta do
domownika, który – adekwatnie do swojej roli – jest współodpowiedzialny za
dom. Synod, a przede wszystkim parafialne zespoły synodalne, to właśnie
szkoła współodpowiedzialności za dom, którym jest parafia oraz świątynia
3
parafialna. Tak mówi o tym też Kodeks Prawa Kanonicznego (kościelnego),
według którego proboszcz zarządza parafią przy współpracy „niosących pomoc
wiernych świeckich” (kan. 519). Włączając się w życie parafialnej wspólnoty i
troszcząc się o jej rozwój, przyczyniamy się jednocześnie do większego wzrostu
tego dobra wspólnego dobra, jakim jest Kościół diecezjalny.
Dlatego podczas
spotkań Parafialnego Zespołu Synodalnego podejmujemy też część
odpowiedzialności za naszą diecezji i jej synod.
Modlitwa powszechna
Zebrani na sprawowaniu eucharystycznej Ofiary, przeżywając niedzielę
synodalną, przedstawmy dobremu Bogu ufne modlitwy:
1. Za duchowieństwo, aby z zaangażowaniem przewodziło powierzonym mu
wiernym.
2. Za ludzi siejących śmierć i zniszczenie w imię religii, aby zaprzestali
przemocy.
3. Za architektów i projektantów nowych świątyń, aby ich praca pomagała
tworzyć miejsca sprzyjające modlitwie i kontemplacji.
4. Za ruchy i wspólnoty działające w naszych parafiach, aby były zaczynem
pozytywnych zmian w postrzeganiu Kościoła.
5. Za uczestników I synodu diecezjalnego, aby byli otwarci na prowadzenie
i światło Ducha Świętego.
6. Za zmarłych, aby mogli cieszyć się przebywaniem na wieki w niebieskiej
ojczyźnie.
7. Za nas samych, abyśmy byli otwarci na działanie Twojej łaski w
budowaniu wspólnoty wierzących.
Boże dzięki Twojej łasce możemy się gromadzić w tej świątyni razem z
braćmi i siostrami prosimy, abyś wysłuchał naszych próśb oraz obdarzył nas
potrzebnymi darami. Przez Chrystusa Pana Naszego. Amen.
Modlitwa synodalna (przed błogosławieństwem końcowym)
Święci Bracia Męczennicy z Międzyrzecza, ogarnięci Bożą Miłością
oddaliście życie dla Chrystusa, świadcząc o prawdzie Ewangelii. Niech Wasze
wstawiennictwo nam wyprosi dar Ducha i łaskę przemiany, aby zbawcza moc
Chrztu świętego kierowała naszą służbą w Kościele. Pomóżcie nam zachować
czujność, wypraszajcie łaskę modlitwy, i wspierajcie w składaniu świadectwa.
Chcemy służyć Chrystusowi w potrzebujących i podejmować odpowiedzialność
za sprawy publiczne. Niech Wasza odwaga pociągnie małodusznych
i umocni słabych, a wszystkich uwolni od lęku przed mocami ciemności
i potęgami tego świata. Waszemu wstawiennictwu powierzamy
Synod Zielonogórsko-Gorzowskiego Kościoła, by gorejące pochodnie
Męczenników prowadziły go ku nowym czasom. Niech Bóg, w swoim
wielkim miłosierdziu, pochyli się nad naszą słabością i obdarzy łaską
nawrócenia, a zebrany na Synodzie Kościół zajaśnieje pięknem
Oblubienicy Chrystusa, który żyje i króluje na wieki wieków. Amen.
